11 Juni naar Sturbrige Massachusets

Donderdag, 11juni; van Weston naar Sturbridge. Natuurlijk begonnen we de dag weer met een ontbijt. We werden in de eetkamer verwacht en er was voor ons gedenkt aan een grote tafel waar ook al een ouder Amerikaans echtpaar zat. Beiden eind 70, Mary en Lennart (echt hoor Nienke!), ze stelden zich meteen voor en we kregen de hele familie geschiedenis op nuchtere maag over ons heen. Lenny (!) bleek Poolse voorouders te hebben, hij had ook een onuitspreekbare achtenaam en polen ligt nu eenmaal vlak bij Nederland. Tja…… Het blijft zeer interessant voor de amerikanen om echte Europeanen te ontmoeten, het valt wel op dat ze allemaal weten waar Nederland ligt, of ze doen alsof en allemaal zijn ze vlak bij Rotterdam geweest. How interesting. Ook Mary zag ik peinzen of ze niet nog ergens een Nederlandse connectie vandaan kon toveren en dat lukte ook nog, hou je vast: ze hadden 16 jaar een Nederlandse Kees hond gehad, nou vraag ik je!!! Die hadden we nog niet gehad en helaas wij hebben niks met Keeshonden, maar dat mag de pret hier in het geheel niet drukken.

Het ontbijt werd helemaal verzorgd door Jeff, de eigenaar van de B&B, met een groot wit schort om zijn enorme buik. Hij had leren koken van zijn zwager, die ook een bakkerij heeft.

We bestelden bij voorbaat maar extra small porties, want het beloofde heel wat te gaan worden. Verse aardbeien, heerlijke koffie, sap en …… pap! Dat was voor mij al drie keer slikken, voor de lepel in de brei ging, maar ok, het was met liefde gemaakt dus vooruit. Walter ging daarna aan de Belgische wafels en ik hield het bescheiden met een omelet van één ei., met toast en daarna nog vers gebakken cake. Zo groei je wel heel snel dicht.

Na een hartelijk afscheid van iedereen, gingen we eerst naar het plaatsje Deerfield, met veel oude huizen uit de 18-de en 19-de eeuw. We hadden eigenlijk te weinig tijd, dus op z’n amerikaans er door heen.

Een plaatsje er in de buurt stond bekend om een spoorbrug die sinds 1929 niet meer werd gebruikt, maar die door een groep vrouwen met groene vingers was omgetoverd tot een prachtige tuin, een beetje in engelse stijl, vol met boeiende planten. De natuur loopt iets achter vergeleken met bij ons, dus vrijwel alles stond in bloei: pioenrozen, papavers, seringen, rozen enz. Echt heel leuk.

De tweede helft van de middag brachten we door in een oud Shaker dorp. De Shakers zijn er niet meer, maar de gebouwen en inrichting is er voor een groot gedeelte nog wel. Ondanks hun vreemde opvattingen, ze leefden eigenlijk in een commune, mannen en vrouwen apart, in slaapzalen; waren ze toch niet op hun achterhoofd gevallen. Het waren harde werkers met uitgekiende systemen in landbouw, veeteelt en handarbeid. Ze zijn intussen bijna uitgestorven, er zijn er nog maar een paar en die wonen bij elkaar in de staat Maine.

Na een kleine twee uur rijden kwamen we bij ons Motel in Sturbridge. We zijn wat gaan eten net buiten het centrum. Uiteraard werd er weer gevraagd waar we vandaan kwamen, de bekende riedel, how exiting! Het eten was opgenomen door iemand van de bediening, even later werd de bestelling voor ons neergezet, ‘alsjeblieft’, met een heel erg amerikaans accent.

Dit was iemand uit de keuken, met een Nederlandse moeder die door haar collega was opgetrommeld,ha,ha! Opa en Oma woonden in Hilversum, is dat vlak bij jullie, natuurlijk!

Intussen is het gaan regenen, Walter slaapt al en ik ben nu klaar met m’n huiswerk.