4-8 Juni Vertrek Heeze - Boston - Freeport

Donderdagmorgen, 6.30 uur ging de wekker: vroeg opstaan, want het was zo ver.

Ook Roel en Nienke waren op tijd beneden. Na het ontbijt en een laatste check of we alles bij elkaar hadden, bracht Roel ons met de auto naar het station. Aan de andere kant, zodat we niet met de bagage onder het tunneltje door hoefden. De trein vertrok op tijd en Nienke reisde met ons mee, zij nam één trein later dan normaal, maar zou toch op tijd op school zijn.

In Eindhoven liep ze nog even mee tot onze roltrap naar het andere perron,maar toen ging ze toch maar terug naar haar eigen trein. Wij konden vanaf ons perron nog even zwaaien…..

Zonder vertraging kwamen we mooi op tijd op Schiphol aan, het inchecken was een makkie,

de douane net zo. Ook het interview rond veiligheid viel erg mee. Daarna wachten tot……

het tijd was om in te stappen.

We vertrokken precies op tijd, hadden goede plaatsen, konden zelfs nog wat slaap inhalen, een filmpje kijken en kregen wat te eten …… Tja wat het was? Het was in ieder geval warm zou Ton Steketee zeggen! Op het bakje stond ‘chicken….’, het had inderdaad de vorm van een soort kippenvleugel, maar er zat geen botje in, dus misschien een kip die vleugellam was?

Het smaakte naar ….niets, net zo min als de (waarschijnlijke) aardappelpuree, geen met groen; van pesto of doorgekookte broccoli, wie zal het zeggen. Er zat ook nog een kwakkie groente bij, in de vorm van chamgignons, maar met de smaak van courgette, heel bijzonder.

De salade had als basis iets van tarly met een kerriegele kleur, door de kou met weinig smaak.

Maar goed, het hield ons weer even bezig. De stewards en stewardessen waren heel vriendelijk en behulpzaam, dus de reis viel erg mee. We waren iets vroeger dan gepland in

Boston. Daar moesten we door een uitgebreide veiligheidstoestand, er werden foto’s gemaakt en vingerafdrukken genomen, de hele riedel, maar we mochten de VS binnen.

In de aankomsthal stond Rudy Hohenberg, de Kielemedaanse achterneef om met Annie M.G. (Schmidt) te spreken, ons op te wachten. Het was toch nog zo’n 45 minuten rijden naar hun huis in een typisch Amerikaanse wijk met prachtige tuinen in een beetje bosachtige omgeving. We werden opgewacht door Hanna en twee kleinkinderen; July (5) en Nate(7), die met hun vader bij opa en oma inwonen sinds de scheiding van hun ouders. Leuke kinderen.

Na een wandeling in de omgeving om de benen te strekken na de lange zit en het avondeten,

gingen we op tijd naar bed. In Nederland was het toen 3.30 uur!!

Vrijdag 5 juni: na het ontbijt bracht Rudy ons naar het station van een treinverbinding, rechtstreeks naar het centrum van Boston. We waren ruim op tijd voor de geplande wandel- tocht door het centrum o.l.v. Kevin (een soort Barney van de Flinstones). De tocht duurde anderhalf uur en er werd veel verteld over het ontstaan van Boston. Het centrum is compact en heeft eigenlijk een heel Europese uitstraling, het doet heel vertrouwd aan. Na de tocht zijn we op eigengelegenheid gaan lunchen, lekker buiten. Het was droog, maar niet zo erg warm, rond 15 graden. Om 14.00 uur moesten we weer paraat zijn, want we zouden een fietstoer gaan maken met gids. We bleken de enige twee deelnemers te zijn! En er was ook een nieuwe gids die wilde kijken of dit een zomerbaantje voor hem zou kunnen zijn. De gids was Greg Lockhart, die overduidelijk gek van fietsen was. Een vijftiger, in korte broek, met perfect gebruinde én geschoren kuiten, met z’n maat 48 in All Stars. Hij legde uit wat we wel en vooral niet moesten doen, het bleken heel bijzondere verkeersregels te zijn die hij er op na hield. Die dwars tegen onze Nederlandse fietsregels in gaan. Maar dit zou het veiligste voor ons zijn. De nieuwe gids was Gary Smiley J, echt waar, die al tig jaar fietste, het liefst op vakantie door Europa. OK, wij op de mountainbikes, compleet met helm, heel erg! Zij vinden het onbegrijpelijk dat wij zonder helm fietsen. Het was een leuke tocht van twee-en half uur,18 km, dwars door Boston, dwars tegen het verkeer in (soms) en dwars door de voetgangers heen, heel beschamend! Maar Greg ging voorop, luid bellend, dus iedereen sprong op zij, maar dat kwam misschien wel door die kuiten….. We stopten regelmatig voor uitleg over de stad en zijn bewoners, heel anders dan de tocht van ’s morgens, echt super.

Bijna aan het eind voegde er zich nog een politieagent toe aan ons gezelschap, hij stond met een dikke Harley een kruispunt te observeren en wilde even checken of de gids wel de juiste informatie gaf over een bepaald modern gebouw. Hij vond het zelfs goed om met ons op de foto te gaan, we zijn allemaal nu te zien op de website van de fietsenverhuurder. Ja in Boston

zijn we al beroemd hoor! We kwamen ook langs het honkbalstadion van de Red Soks, waar de spelers aan het warm lopen waren voor de wedstrijd van die avond, er stond een zijdeur open zodat je in het stadion kon kijken. Wij opscheppen natuurlijk dat onze zwager jááááren lang Jong Oranje heeft getraind toen er werd gevraagd of we wel weten wat honkbal is!

Omdat het vrijdag was, werd er bij Rudy en Hanna op zeer bescheiden wijze, met een eigen invulling, voor de avondmaaltijd een soort Sabbat ceremonie uitgevoerd. Leuk om eens mee te maken. We gingen maar weer op tijd naar bed, want we zaten nog niet helemaal in het ritme.

Zaterdag 6 juni: Na het ontbijt bracht Rudy ons naar het autoverhuurbedrijf bij de luchthaven.

We namen de Ford Focus in ontvangst en gingen op pad. De GPS werd ingesteld, dus er kon niet veel mis gaan (meestal ging het goed!)

We reden naar Salem, aan de kust, via een locale route, mooi, maar het koste veel tijd.

In Salem (=Sjaloom) gingen we naar een klein bezoekerscentrum, waar een film werd gedraaid over de eerste bewoners en de geschiedenis van het stadje. We hebben er even rond gekeken en geluncht. In Cape Elizabeth zijn we bij de vuurtoren wezen kijken.

We kwamen redelijk op tijd aan Freeport Idyl motor corp motel bij de eerste Cottage die we hadden besproken, echt ouderwets Amerikaans, met schommelstoelen, maar keurig netjes.

Het was een beetje kil. Er was prima verwarming die we aan zetten.

Zondag 7 Juni: Continental breakfast in het motel met koffie, sap en bananen cake, cakjes en kaneel cake. Smaakte prima.

In Freeport zijn we naar een grote winkel gegaan van LL Bean. De winkel is 7 dagen per week 24 uur per dag open. Crazy. We waren er om 08.15h. Een winkel in sportieve casual kleding, vis en jaag kleding, kano’s en zelfs tenten. Geweldig zaak met een leuke casual stijl die ons allebei er aanspreekt. We hebben ook wat kleding gekocht. Na er nog koffie te hebben gedronken zijn we verder gereden naar de Pemaquid peninsula (schiereiland) national historical site. Dit lag op het uiterste puntje van het schiereiland.. Een klein museum waar opgravingen waren uitgestald van de voormalige bewoners. Indianen en de eerste settlers en handelaren begin 1600. Echt de geschiedenis van de eerste Amerikanen. Een totaal niet toeristische locatie. Weinig bezoekers. Direct aan het water aan een lange stijger was een eenvoudig restaurant met tafeltjes binnen maar ook op de steiger. Omdat het heelijk zonnig was hebben we natuurlijk buiten gegeten. Een plaats uit een reisgids, geweldig ! Daar ook nog met een aantal andere bezoekers gekletst.

Na de lunch ook de vesting toren uit de engelse tijd bekeken. Vooral een geweldig mooi uitzicht . Verder gereisd naar Castine. Een oud en rustig plaatsje met steigers.

Verder naar Bar Harbor in het Acadia National park Het Edenbrook hotel is een jaren50 rium opgezet motel met 3 lange gebouwen. De auto voor de deur. Netjes met een ruime kamer en een heerlijke douche. Bij een mexicaan gegeten in Bar harbour. Om 23.30 gaan slapen.

Maandag 8 Juni Bar Harbor :

Niet al te vroeg opgestaan. Heerlijk geslapen. Het motel is uit de jaren 50 maar netjes verzorgd en schoon. Grote kamer. Auto voor de deur. Prima.

De recensies op de website “tripadvisor.com” kloppen tot nu toe aardig.

In een bakkerij in Bar Harbor heerlijk ontbeten met verse volkoren bagles met verschillende heerlijke soorten roomkaas en koffie natuurlijk. Een hele hap. Daar konden we voorlopig op verder. Dat was een goed begin van de dag.

Daar na Arcadia National park in gegaan. Eerst naar het visitors center om informatie en een pas te halen. De pas is 7 dagen geldig. Da’s handig. Arcadia is een natuurgebied bestaande uit beboste vaak heuvelachtige eilanden en daartussen baaien. Op de grotere eilanden en landtongen heb je overal een geweldig uitzicht op de omgeving. De kleinere eilanden zijn onbewoond. Baaitjes, een enkel strandje. Adembenemend. Op zee zijn de Krabvisser met hun kleine bootjes bezig de rechthoekige fuiken leeg te halen en weer in zee te gooien. Er varen ook een aantal scooners rond (3 of 4 masters).

Het is zonnig maar de luchttemperatuur is niet te hoog. Heerlijk weer. Op sommige plaatsen is een jas toch wel prettig vanwege de wind.

Geluncht in een klein plaatsje wederom in een bakkerij. Jaren 50 inrichting en heel sfeervol. Er komen aardig wat lokale mensen een broodje halen. S’avonds echt heerlijk gegeten in een klein restaurant. We kamen wat later en waren uiteindelijk nog de enige gasten. De amerikanen eten bijtijds. Marja had verse zalm en Walter een kreeft strudel. Een heel aparte en heerlijke combi met pompoen en verse kool salade.

We hebben een heerlijke wat relaxtere dag gehad omdat we geen grote afstand hoefden af te leggen. Dat was rustgevend. Dat hadden we wel nodig. De jet lag zijn we nog niet helemaal kwijt. Weersvoorspelling voor Dinsdag is wat minder. We zullen zien.Verslag bijgewerkt en bijtijds naar bed.